Een kijkje in mijn hoofd
Allereerst mijn welgemeende excuses aan iedereen die mij een bericht hebben gestuurd en die interesse hebben getoond in mijn leven. Maar het zal niemand waarschijnlijk verbazen dat mijn prioriteiten niet bij BB liggen, maar thuis bij mijn familie. Ik was vanochtend al bezig om een blog te schrijven, terwijl mijn dochter met een ingespannen gezicht en haar tong uitstekend één voor één haar cereal naar binnenwerkte en mijn zoontje naast mij op de bank lag. Ik was al ruim halverwege toen mijn dochter besloot om een klap op mijn laptop te geven, waardoor ik alles kwijtraakte en nu dus een tweede poging waag. Ze slapen beiden eindelijk, dus misschien krijg ik het nu wel voor elkaar. Het is al weer een tijdje geleden dat ik op BB ben geweest en ondanks mijn nieuwsgierigheid naar sommige hier, kon ik er mezelf niet toebrengen om achter de computer te zitten, waar mijn kinderen bij waren. Ook 's avonds niet, wanneer ze eindelijk sliepen. Maar toen ik vanochtend mijn pagina opende zag ik dat ik 300+ aan berichten, reacties en vragen van jullie had. Wow. Ik voel me vereerd. Of beter gezegd, schuldig, omdat ik nu misschien wel de meest onbeleefde en onverschillige persoon op de aardbol lijk, omdat ik nergens meer op reageerde. Dus ik probeer het nu een beetje goed te maken met deze blog. Waarschuwing: Het volgende relaas kan nogal langdradig zijn en ook omdat ik schrijf wat ik denk, kan het ook nog eens van hak op tak gaan. Het is aan jou of je jouw tijd wilt besteden om een stukje te lezen over het leven van iemand die je eigenlijk niet kent.
De zomer loopt nu dan eindelijk ten einde. Op het moment van schrijven, schijnt de zon heerlijk buiten en met 26 graden en een zacht windje is het best vertoeven. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik verlang naar de herfst, met haar mooie kleuren. Met zachter weer, zachtere zon en, iemand zal me vast voor gek verklaren, de heerlijke lucht net na een verse regenbui. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen de zomer, maar ik ben geen fan van 30+graden. Nu niet, nooit geweest en al helemaal niet als ik met twee jonge kinderen naar buiten moet. Nee hoor, geef mij maar 20 graden en regen. Of nog beter, geef me een goede storm. Ik kan uren achter mijn raam zitten en naar donder luisteren, naar bliksem kijken en volledig gelukkig zijn. Ik kan me herinneren een van de eerste keren dat mijn man mij zo zag staren naar een stormbui. Hij begreep vooral niet waar ik naar keek en waarom. Nu, een aantal jaren verder, heeft hij geaccepteerd dat ik een vreemde eend ben, die het liefst 's nachts naar buiten gaat wanneer zoveel mogelijk mensen slapen en kan gaan kijken naar de maan en de sterren, naar de bomen die verlicht worden door een enkele straatlantaarn, die zachtjes meewiegen in de wind. Ik doe dat nu nog steeds. Wanneer ik zeker weet dat de kinderen slapen, glip ik na middernacht naar buiten, om te genieten van de nachtlucht. Vroeger, voordat ik moeder werd of überhaupt iets werd waar een label opgeplakt kon worden, kon ik urenlang 's nachts buiten zitten, wachtend op de zonsopgang, om dan vervolgens een bed op te zoeken om de rest van de ochtend te slapen. Mensen vonden me toen al vreemd, socially awkward, maar ik was vrij en wilde vooral aan mijn gevoel toegeven, want dat was wie ik was. Toen mijn man en ik samen kwamen, konden we urenlang buiten zitten en kletsen over van alles. Zucht, wat lijkt dat nu lang geleden. Ik betrap er mezelf steeds vaker op dat ik de laatste tijd, wanneer ik weer 's nachts buiten sta, denk aan hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik nu geen kinderen had. Het klinkt heel egoïstisch misschien, men zegt dat je blij moet zijn met wat je hebt en vooral als je twee kerngezonde kinderen hebt, maar ik kan het niet helpen. Wat als ik geen kinderen had? Wat als ik Sam (mijn man) nooit had ontmoet? Wat als ik niet op zijn avances was ingegaan? Wat als ik toch naar de universiteit was gegaan? Wat als ik nooit naar dit dorpje was gekomen, omdat ik me wilde verstoppen voor alle drama die zich toen in mijn leven afspeelde? Wat als ik nooit het baantje had geaccepteerd wat mij toen was aangeboden? Wat als, wat als...
Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn man en kinderen. Maar met de komst van mijn dochter was ik in één klap zelf geen kind meer. Ik zou nooit meer alleen zijn. Ik had verantwoordelijkheden gekregen, waarvan ik niet zeker wist of ik er wel aan toe was. Ik was bang, ontzettend bang, omdat ik zeker wist dat ik het leven van mijn kind zou verpesten met mijn manier van leven en denken. Ik zou nooit meer kunnen gaan en staan waar ik wilde. Ik was vroeger een nomade. Ik had geen vast woonadres, werkte overal en nergens, trok door heel Nederland en de wereld. Ik ben wel blij dat ik dat in ieder geval had gedaan, maar ik zou ik niet zijn, als er niet altijd iets blijft kriebelen in mij, om dat leventje weer op te pikken. Ants in my pants is de Engelse uitdrukking, geen flauw idee wat een Nederlandse versie daarvan zou kunnen zijn. Maar ben ik egoïstisch als ik zeg dat ik mijn oude leven mis? Ik hield van een feestje en voordat dit verkeerd wordt opgevat: ik ben geen alcoholdrinker, ben geen losbol, maar ik hield van het dansen. Mijn hoofd werd dan direct vrijgemaakt van alledaagse zorgen en ik kon me dan helemaal overgeven aan de muziek. Klinkt als een scene uit een film, maar nu ik er aan terugdenk, voelt het ook als een scene uit een film. Alsof het nooit in het echt heeft plaatsgevonden. Ik ben net 26 jaar en ik voel me stokoud. Ik voel me gebonden, als een hond dat vastgeketend zit aan een paal langs de weg, hopend dat iemand mij komt redden. Jij leest dit nu en vraagt je misschien af wat Sam hier allemaal van vindt. Sam is een realist en geen prater. Hij hoort mijn woorden, maar de betekenis ervan gaat aan hem verloren. Misschien ook nog eens het cultuur verschil erbij opgeteld, ook al woont hij lang genoeg in Nederland. Ik ben de eeuwige dromer, de romanticus van ons twee en een vrije geest. Natuurlijk weet ik wel dat ik geld nodig heb om te overleven, dat ik een stabiel huis en leven moet bieden aan mijn kinderen, maar je wilt niet weten hoe vaak ik er aan heb gedacht om mijn boeltje te pakken en ervandoor te gaan. Met kinderen welteverstaan, maar mijn man zou dat niet kunnen. Het leven als een 'vrije geest' is niet aan hem besteedt en dat weet ik. Het blijft vreemd hoe twee totaal verschillende personen zich tot elkaar aangetrokken konden voelen. In mijn ogen is hij een knappe man (goeie uitvinding die roze bril) en hoewel hij niet zo lang is als ik (hij is 1.67 en ik ben 1.74), is hij in mijn opinie de grootste man die ik ken. (Groot in zijn geest, woorden en doen, niet lichamelijk haha) en ik hoop nog veel van hem te kunnen leren. Andersom leert hij veel van mij en is veel slimmer geworden nadat hij me leerde kennen, tenminste dat beweert hij. Ik las veel, ontzettend en onnodig veel. Terwijl mijn schoolvrienden gingen winkelen, ging ik naar de bieb om me daar in een hoekje te verstoppen en boeken te lezen. Mijn oude kamer had een bed, een bureau en een anderhalve meter wand vol met boeken. Ik heb een grappige herinnering aan vroeger, waarin de vader van een vriendin aan ons vroeg wat we het liefst wilde hebben wanneer we groot waren. Mijn vriendinnen gaven dan antwoorden als een knappe man, een groot huis en een pony. En ik kwam dan aanzetten met mijn 'ik wil een bibliotheek'.
Serieus, dat er iemand ooit met mij wilde omgaan is me tot de dag van vandaag nog steeds een raadsel.
Maar ik vertel Sam van alles wat ik weet over biologie, astrologie, muziek (ik heb een klassieke muziek achtergrond), geschiedenis en vooral over Griekse mythologie. Ik vind mezelf echt heel vreemd. Je kunt me niks vragen over politiek of wiskundig, maar ik weet de vreemdste feitjes over bijvoorbeeld dieren. Wist je dat olifanten de enige dieren zijn ter wereld die niet kunnen springen?
Anyway, even terug naar mijn kinderen. Ivy is ondertussen 25 maanden oud en hoe ze nog steeds leeft en gezond is, blijft mij een raadsel. Ik kan op de eerste plaats niet koken, dus ik heb enigzins het geluk dat zij een klikobak is dat alles zonder te controleren, in haar mond stopt. Maar ik doe zonder moeite ook een potje opwarmen, opdat zij niet steeds hetzelfde eentonige eten naar binnen krijgt wat ik eet. Ivy groeit goed en gezond en het akkefietje van een maand geleden lijkt alweer vergeten. Het enige wat mij dwarszit is dat ze echt de puberteit heeft bereikt en met haar voeten stampt en onbeheersbaar krijst wanneer iets haar niet snel genoeg gaat of tegenstaat. Daar komt mijn tweede probleem kijken: ik heb geen geduld. In zo'n driftbui, maakt Ivy haar broertje wakker, die dan ook begint te huilen en vervolgens weigert te slapen. Gisteren was hij pak en beet 12 uur achtereen wakker. En ik? Ik slaap 's nachts hooguit 4 uurtje tegenwoordig (en dan heb ik nog geluk), voordat ik Owen weer moet voeden en vervolgens nog een uurtje kan slapen, voordat mijn dochter wakker wordt en opstaat om half 8. Ik sla mijn kinderen niet, hoop ik ook nooit te doen, maar op zo'n moment moet ik mezelf ontzettend inhouden om haar niet een draai om haar oren te geven. Op een hele slechte dag sta ik tegen mijn twee-jarige te schreeuwen. Ik weet het, ik ben er niet trots op, maar op die momenten is de emmer echt gewoon overvol. Dan wil ik eens rustig en een gezellig kind, niet een gillend schreeuwend monstertje dat weigert in de kinderstoel te zitten en vervolgens niet eet. Dat niet de hele tijd zeurt om iets of opzettelijk met dingen gooit, alleen om te kijken wat mijn reactie is. Owen is ondertussen een bijna 4 maanden oude schatje, die alhoewel hij de afgelopen twee dagen slecht heeft geslapen en veel heeft gejammerd, een ontzettend tevreden baby is. Met eczeem, zo sneu. Vuurrode wangetjes, droge velletjes over zijn hele wezen, maar ik heb hem er nooit over horen klagen. Hij slaapt vaak redelijk door, om midden in de nacht een voeding te krijgen, om vervolgens weer twee uurtjes ofzo te slapen. Toen ik nog zwanger was, bereidde ik mezelf voor op de opnieuw gebroken nachten, maar het lijkt op het moment nog allemaal mee te vallen. Sinds afgelopen zondag slaapt Ivy ook echt in haar eigen bed (helemaal alleen), dus van haar maaiende armen en benen ben ik nu ook verlost. En die twee kleintjes samen is fantastisch. Hoewel Ivy natuurlijk nog een beetje te klein is om te begrijpen dat je iemand niet een vinger in de ogen moet steken, proberen we haar over het algemeen te leren voorzichtig te zijn met haar broertje. Maar je ziet Owen zijn grote zus met zijn ogen volgen en glimlachen als ze weer eens een van haar fratsen uithaalt. Hij kan nog niet ontzettend veel, hij kan zijn hoofdje nog net optillen en twee weken terug hebben we hem voor het eerst horen lachen! Elke moeder zal dit waarschijnlijk over haar eigen kinderen zeggen, maar hij is zo ontzettend schattig met zijn grote hoofd. Mijn eigen Mr. Potato head (Toy Story anyone?).
Dit blogje heeft weer veel te lang geduurd en voordat ik iemand in slaap laat vallen, zeg ik dank je wel voor het lezen. Ik ben niet meer zo actief op BB, misschien komt dat wel weer een keer. Ik zit er aan te denken om mijn eigen blog weer op te pakken (lang, lang geleden schreef ik wat stukken over van alles en nog wat) en voor de rest ben ik eigenlijk alleen nog actief op Instagram en een beetje Facebook (dus vrienden die me daar volgen, ik zie jullie daar weer)
Nomaals bedankt voor het lezen.
Wordt vervolgd.
Veel liefs, Amy
P.S. Voor degenen die van piano muziek houden: Onderstaande link is één van mijn favoriete pianostukken. Ik hoop mijn liefde voor (Aziatische) muziek met jullie te kunnen en te mogen delen.
reacties (0)